مهدیار یک بازی ماجرایی کوتاه است که عوامل سازنده آن سعی داشته اند در قالب یک بازی جذاب برای گروه سنی هدف، پیام های ارزشی و اعتقادی را بصورت غیر مسقتیم منتقل کنند. در یک نگاه سطحی می توان بازی را از جهت طراحی های گرافیکی مثبت ارزیابی کرد؛ چراکه محیط و شخصیت های داستانی به خوبی طراحی شده اند و از این حیث مشکلی به چشم نمی آید. اما آیا همین ویژگی برای یک بازی کافیست؟
اینکه در لابلای بازیهای پر زرق و برق امروزی که خصوصاً برای گوشی های هوشمند به سرعت هر چه تمام تر هر روز بازی جدیدی عرضه می شود؛ یک بازی با نکات مثبت فرهنگی تولید شده است که سعی کرده حداقل های استاندارد کیفیتی را رعایت کند جای خوشحالیست. اما اگر بخواهیم بدون تعارف این بازی را بررسی کنیم نکات ریز بسیاری وجود دارد که در رابطه با نواقص و کاستیهای آن می توان مطرح کرد.
مدتیست شماره دوم از بازی مهدیار برای سیستم عامل اندروید منتشر شده که با استقبال خوبی از طرف کاربران مارکت ایرانی کافه بازار روبرو شده است. با ورود به بازی وارد منویی می شویم که با چندین دکمه گرافیکی معمول، می توان وارد بخش های مختلف آن شد. منو با طرح گرافیکی خوبی تهیه شده که شخصیت اصلی بازی در وسط آن دیده می شود. نحوه تعامل با دکمه های این منوی استاندارد نیز به بازیکن توضیح داده می شود.
بعد از ورود به خود بازی، یک انیمیشن داستانی کوتاه و بی صدا بعنوان مقدمه نمایش داده می شود. اگر قبلاً مهدیار 1 را بازی کرده باشید، خوب از قصه خبر دارید و بدون اتلاف وقت و تکرارهای بی دلیل وارد اصل ماجرا می شوید؛ اگر هم برای اولین بار در حال تجربه بازی باشید باز هم مشکل خاصی از جهت ارتباط با داستان پیدا نمی کنید.
در اولین صحنه ای که بازیکن می تواند شخصیت بازی را حرکت دهد و با توجه به طبیعت اکثر بازیهای ماجرایی، بازیکن روی شخصیت مقابل اشاره (کلیک) می کند. اما در این بازی یک دایره کوچک جلوی شخصیت هایی که قابلیت تعامل و گفتگو با آن ها را دارید ظاهر می شود که اندکی غیر معمول است و ممکن است لحظاتی بازیکن را سردرگم کند. در رابطه با اشیاء و محیط بازی این نکته رایج است؛ اما در بازیهای مشابه معمولاً با اشاره روی بدن شخصیت ها می توان با آن ها گفتگو کرد که در مهدیار اینگونه نیست.
نکته جذاب در مواجه اول بازیکن با فضای بازی، انیمیشن خوب شخصیت ها و صداگذاری خوب برای گفتگوهاست. با وجود دو بعدی بودن، به دلیل استفاده از رنگ های شاد و گیرا، حس خوبی به بازیکن منتقل می شود و از دیدن صحنه های مختلف بازی لذت می برد. یک نکته ریز دیگر در رابطه با جزئیات گرافیکی وجود دارد که عدم دقت در طراحی صحنه نمازخانه مدرسه است. با وجود اینکه نمازخانه مکان مقدسی محسوب می شود شاهد این هستیم که مهدیار و معلم او با کفش روی فرش نمازخانه ایستاده اند و این خودش یک نکته منفی برای بازی محسوب می شود. نکته دیگر بلند بودن موی سر مهدیار است که باز هم برخلاف عرف بچه های مدرسه ای بوده که تنها با در نظر گرفتن فضای کارتونی و جذابیت بصری شخصیت داستانی قابل توجیه است.
در ادامه بازی و با ورود به حیاط مدرسه و دیدن پرچم کشورمان، حس میهن دوستی به خوبی القا می شود. البته همیشه پیامهای ارزشی اگر بصورت غیر مستقیم و ضمنی به بازیکن منتقل شوند؛ اثر بهتری می گذارند. خوشبختانه در داستان مهدیار و تصمیماتی که در ادامه بازیکن با آن ها روبرو می شود، این نکته لحاظ شده است. مثلاً اینکه بازیکن با یک تصمیم تاثیرگذار مواجه می شود که هم می تواند به اصطلاح کار مثبت را انجام دهد هم کار منفی را و در هر دو حالت شاهد پیامد تصمیم خود می باشد که روش بسیار دقیقی است. گشتن کیف دانش آموزان بدون اجازه آنها برای پیدا کردن دزد پول ها یکی از این تصمیم هاست. مسئول یا معلم مدرسه با تذکر داده به مهدیار او را متوجه اشتباهش می کند.
در جای جای بازی نکات آموزنده مختلفی وجود دارد. مثلاً به بازیکن آپارتمان نشین بصورت غیرمستقیم آموزش می دهد که می تواند گیاهان مصرفی را در بالکن خانه هم پرورش دهد و حتماً نباید برای اینکار باغچه یا زمین زراعی داشت. زمانی که بازیکن وارد خانه می شود مادر مهدیار را بدون روسری می بیند و در جایی از بازی مادر از مهدیار می خواهد که چادرش را برای بیرون رفتن از خانه برای او بیاورد. این نکات آموزنده به خوبی در بازی پیاده سازی شده اند.
در بخش هایی از بازی پیدا کردن اشیاء مخفی هم گنجانده شده که باید بدنبال اشیایی که نامشان در پایین صفحه نشان داده شده بگردیم. البته برخلاف بازیهای استاندارد در صورت اشاره پشت سر هم روی اشیاء صفحه، با اخطار مواجه نمی شویم و میتوان این بخش را بدون زحمت پشت سر گذاشت. از دیگر نکات غیر قابل قبول بازی، بی استفاده بودن کوله پشتی مهدیار است که بیشتر جنبه ظاهری دارد و بدون استفاده از آن می توان بازی را انجام داد. یعنی تنها می توان محتویات درون کیف را نگاه کرد و خبری از ترکیب و استفاده از آیتم ها در جاهای مختلف وجود ندارد.
از نکات منفی بازی که در شماره اول هم شاهدش بودیم، بیش از حد کوتاه بودن آن است. شاید در مجموع مهدیار 2 برای اتمام به 20 دقیقه زمان نیاز داشته باشد. مینی گیم های بازی هم آنچنان جذابیتی برای بازیکن ایجاد نمی کنند تا انگیزه ای برای مراجعه مجدد به بازی پیدا کند. خصوصاً که قابلیت ثبت رکورد و رقابلت با دیگر بازیکنان در آن وجود ندارد. با جمع بندی تمام ویژگی های مثبت و منفی بازی می توان این نتیجه را گرفت که مهدیار بازی خوبی است که نقص اصلی آن کوتاه بودن بازی و سادگی طراحی آن است که البته ممکن است به دلیل راحت تر انجام دادنش توسط سنین کمتر چنین تصمیمی گرفته شده باشد. اما از جهات فنی (صدا، موسیقی و طراحی گرافیکی کاراکترها) و محتوایی، بازی مهدیار بازی خوب و قابل قبولی است.
سایت خیلی خوبی دارید خوشحال شدم از اشنایی با سایتتون همینطور خوب و باکیفیت ادامه بدید
******** ********* ******** ********** *****