چندین دهه است که بازی‌های ویدئویی عرصه جدیدی را از حیث اقتصادی و فرهنگی وارد جوامع بشری کرده‌اند و روز به روز بر این تاثیر افزوده می‌شود. زمانی که ما با کنسول‌های خانگی در دوران بچگی مشغول بازی‌های دوبعدی بسیار جذاب و خاطره‌انگیزی بودیم، احتمالاً هیچ ذهنیتی از تولید بازی‌های ویدئویی و اینکه چنین شغلی واقعاً وجود خارجی دارد و درآمدزا است نداشتیم و بیشتر پدر و مادرها هم نهایتاً بازی را یک سرگرمی اوغات فراغت پرکن برای کودکان می‌پنداشتند.

از دورانی می‌گویم که با آرزوی خرید یک کنسول جدید که می‌تواند مورتال کامبت یا سونیک را اجرا کند، صبح را شب می‌کردیم و همه فکر و ذکرمان این بود. شاید برای امثال ما عجیب نباشد که آن زمان به بازی‌سازی هم فکر می‌کردیم؛ اما حقیقتاً وقتی پاسخ دیگر بچه‌ها را درباره شغل آینده‌شان می‌شنوم که در جواب می‌گویند دوست دارم دکتر یا خلبان شوم، کمی به آرزوی سابق (و کنونی) خودم شک می‌کنم!