قبلاً درباره اینکه «مراحل اولیه تبدیل شدن به نویسنده بازی چیه؟» و «اسامی مشهورترین رسانه‌ها (سایت و نشریات) و خبرنگاران بازی‌های ویدئویی» نوشتم. امروز میخوام کمی بیشتر درباره خبرنگاری گیم توضیح بدم. خبر بخش جدایی ناپذیر اغلب رسانه‌هاست. رسانه‌های بازی هم از این مورد مستثنی نیستند.

رسانه‌های زیادی در داخل و خارج از کشور در حوزه گیم فعالیت میکنن و بیشتر اونها اشتراک موضوع و هدف دارند. تنها بخش کمی از این رسانه‌ها بصورت تخصصی روی یک موضوع متمرکز شدن و اغلب اونها بخش‌های مشابهی به همدیگه دارن، از معرفی و نقد بازی‌ها گرفته تا اخبار و پادکست و ویدیو و ...

بخشی که امروز میخوام راجع بهش بنویسم، نحوه تهیه اخبار هست. همونطور که از اسمش پیداست مربوط به خبررسانی یا همون اطلاع‌رسانی میشه. ما بعنوان خبرنگار رسانه بازی، واسطی هستیم بین همه اتفاقات و رخدادهای صنعت بازی با مخاطبان رسانمون که گیمرها و خانواده‌ها و پژوهشگرا و بازی‌سازا و حتی بازدیدکننده‌های عمومی و غیرحرفه‌ای میتونن باشن.

چندین دهه است که بازی‌های ویدئویی عرصه جدیدی را از حیث اقتصادی و فرهنگی وارد جوامع بشری کرده‌اند و روز به روز بر این تاثیر افزوده می‌شود. زمانی که ما با کنسول‌های خانگی در دوران بچگی مشغول بازی‌های دوبعدی بسیار جذاب و خاطره‌انگیزی بودیم، احتمالاً هیچ ذهنیتی از تولید بازی‌های ویدئویی و اینکه چنین شغلی واقعاً وجود خارجی دارد و درآمدزا است نداشتیم و بیشتر پدر و مادرها هم نهایتاً بازی را یک سرگرمی اوغات فراغت پرکن برای کودکان می‌پنداشتند.

از دورانی می‌گویم که با آرزوی خرید یک کنسول جدید که می‌تواند مورتال کامبت یا سونیک را اجرا کند، صبح را شب می‌کردیم و همه فکر و ذکرمان این بود. شاید برای امثال ما عجیب نباشد که آن زمان به بازی‌سازی هم فکر می‌کردیم؛ اما حقیقتاً وقتی پاسخ دیگر بچه‌ها را درباره شغل آینده‌شان می‌شنوم که در جواب می‌گویند دوست دارم دکتر یا خلبان شوم، کمی به آرزوی سابق (و کنونی) خودم شک می‌کنم!

شاید خروج گوله‌ها از سلاح بهتر و واقعی‌تر از هر زمان دیگری به نظر برسد و گرافیک واقع‌گرایانه بازی شما را مسحور کند؛ اما بیش از هر زمانی امروز وقایع دنیا در پرمخاطب‌ترین بازی‌های ویدئویی از جمله Call of Duty وارونه نمایش داده می‌شود. شاهد این ماجرا اتفاقیست که بعد از انتشار Call of Duty: Modern Warfare‌ در دو روز گذشته افتاد. به گفته سازندگان بازی، اینبار با یک داستان دراماتیک طرف هستید. داستانی که شما را سر دوراهی عقل و احساس قرار می‌دهد.

این شماره از بازی بخش یک نفره 8 ساعته داستانی دارد که در کشور خیالی Urzikstan و شهرهایی از اروپا از جمله لندن اتفاق می‌افتد. بیشتر اتفاقات درباره جنگ داخلی در این کشور خیالی است که شما را به یاد رخدادهای چند سال اخیر در سوریه می‌اندازد. گروهک‌های تروریستی متنوعی را در بازی مشاهده می‌کنید و طرف‌های جنگ از ملیت‌های گوناگون در بازی حضور دارند. درست مانند اتفاقات دنیای امروزی. اما تفاوت در نوع معرفی این نیروها است. قرار بود بازی گروه‌های درگیر جنگ را به نوعی خاکستری نمایش دهد یعنی نه آنقدر تیره و بدطینت و نه آنقدر روشن و فرشته‌گونه.

قصدم نقد و بررسی بازی نیست و بازی را هنوز تجربه نکرده‌ام. به اصل موضوع برمی‌گردم و درباره پروپاگاندا یا همان تبلیغات سیاسی بازی و حواشی آن توضیح می‌دهم. (چون مطمئناً نقد و بررسی‌های بازی در دسترستان قرار می‌گیرد و وب‌سایت‌های داخلی و خارجی به وفور از نکات فنی و هنری بازی تعریف و تمجید خواهند کرد.)

در بازی‌سازی یکی از روش‌های مرسوم، الگوبرداری از کارهای خوب ساخته شده است. مثلاً در بازی‌های تیراندازی اول شخص یک بازی گل سرسبد در جمع این سبک بازی‌ها می‌شود و اقبال خوبی در بین مخاطب پیدا می‌کند. بازی‌سازان دیگر هم ترغیب می‌شوند تا چیزی شبیه به آن برای محصول جدیدشان اتفاق بیافتد و بازی‌هایشان را با ایده گرفتن از یک محصول قبلی پیش می‌برند و طراحی می‌کنند.

بازی‌های کپی برداری شده

در میان بازی‌های مشهور تعداد آثار کپی شده از روی آن‌ها زیاد است. اگر خاطرتان باشد وقتی Call of Duty وارد عصر جدید شد و فضای بازی را به جنگ‌های مدرن تغییر داد، یک موفقیت بزرگ در فروش بدست آورد که البته مدیون کار خوب و باکیفیت بازی‌سازان خودش بود. بعد از آن بسیاری از بازی‌های دست اول و دست چندمی دیگری پیدا شدند که سعی در کسب همان موفقیت با کپی برداری یا شاید هم بهتر باشد بگوییم الگوبرداری داشتند.

Battlefield: Bad Company تقریباً در همان زمان منتشر شد و سعی کرد در داستانی کردن روند بازی همان راهی را برود که Call of Duty 4: Modern Warfare توانست در آن موفق شود. البته بازی‌های دست چندمی هم در همان زمان وجود داشتند که Conflict: Denied Ops و Frontlines: Fuel of War دو تا از آن‌هاست.

در بازی‌های ویدئویی خارجی که تاکنون عرضه شده‌اند کاراکترهای زن، بصورت قهرمانانی جنگجو و تا دندان مسلح طراحی شده‌اند. لاراکرافت اولین گزینه‌ای است که به ذهن می‌رسد و او نمونه‌ای از قهرمان‌سازی غربی برای جنس مونث می‌باشد. آنچه که عرف می‌پذیرد این است که در کارهایی که نیاز به قدرت دارند، به دلیل وجود نیروی جسمی قویتر، مردها مشارکت کنند. اما جایی که صحبت از تجارت باشد و پای پول به میان آید، دست به هر اقدامی زده می‌شود تا مخاطب جذب یک بازی تجاری شود. بله بازی‌ها اول از همه جنبه درآمدزایی برای شرکت‌های بزرگ ناشر دارند. پس اینجاست که سود و تجارت جای عقلانیت را می‌گیرد. نتیجه می‌شود استفاده ابزاری از ویژگی‌های زنانه مثل ظاهر زیبا، اندام جذاب و صدای اغواگرانه برای جذب افراد بیشتر به سمت بازی.

اما وضعیت در تولیدات داخلی خودمان چگونه است؟ کاراکترهای زن برآمده از فرهنگ اصیل ایرانی و اسلامی طراحی می‌شوند یا تحت تاثیر فرهنگ تهاجمی غرب قرار گرفته‌اند؟

به سراغ چندین بازی ایرانی می‌رویم تا ببینیم اوضاع از چه قرار است.